Voor Charles Breijer waren fotografie en film bij uitstek journalistieke middelen. Het ging hem niet om ‘mooie plaatjes’ maar veeleer om de overdracht van informatie.

Breijer gebuikte al in de eerste bezettingsjaren zijn perskaart om aspecten van het dagelijks leven vast te leggen die de bezetter niet welgevallig waren. Zo fotografeerde hij als een van de weinigen de afsluiting van de joodse wijk in Amsterdam. In de loop van 1944 leerde hij Fritz Kahlenberg kennen en raakte hij betrokken bij De Ondergedoken Camera, een groep Amsterdamse fotografen die het laatste jaar van de Duitse bezetting vastlegde. Hij maakte niet minder dan 260 opnamen, deels vanuit een fietstas waarin hij zijn camera had verstopt. In vergelijking met het werk van andere leden van De Ondergedoken Camera, zijn de illegale foto’s van Charles Breijer vooral van belang omdat zij verschillende aspecten van het gewapend verzet tonen.

Na 1953 heeft Breijer zich vooral op de film geconcentreerd en nauwelijks meer gefotografeerd.