Bij de silkscreen- of zeefdruktechniek werd kleurstof in poedervorm met de hand of mechanisch door een heel fijn gaasweefsel van zijde-, kunst- of metaaldraad op het te decoreren voorwerp gestrooid. Op die plaatsen waar de kleurstof niet doorheen mocht, was het gaasweefsel bedekt met een sjabloon, zodat het gewenste patroon op het voorwerp ontstond.

Na de Tweede Wereldoorlog werd gebruik gemaakt van foto-sjablonen. Op het gaas bracht men eerst een lichtgevoelige laag aan. Hierop projecteerde men de aan te brengen decoratie. Na belichting verhardden die delen van de laag die licht hadden ontvangen. De delen die geen licht hadden ontvangen, waren niet verhard en konden worden weggespoeld. De gewenste decoratie was dan in de vorm van een sjabloon in het gaasweefsel aanwezig. De kleurstof werd vervolgens via het gaasweefsel op het te decoreren voorwerp aangebracht. Deze methode maakte het mogelijk seriematig versieringen op keramiek aan te brengen. Silkscreendecors werden meestal op het glazuur aangebracht.