Volgens Alexander Ver Huell had een kunstenaar een sociale functie: het bestrijden van het kwade en het streven naar het Ideale en de Waarheid. In zijn opvattingen was hij een typische vertegenwoordiger van de ‘idealistische richting’ in de schilderkunst. De samenleving wilde zich volgens hem echter eerder laten leiden door politiek en godsdienst. Oprechte kunstenaars werden miskend en vervolgd.

Het thema van de gehoonde, lijdende kunstenaar keert veelvuldig in de werken van Alexander terug. Hij voelde zich gedurende zijn leven niet voldoende erkend. Toen men hem in 1892 ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag wilde huldigen, weigerde Alexander: hij wilde een koninklijke onderscheiding. In krantenadvertenties schreef Alexander: ‘Men schrijve op mijn graf: Hij deed veel voor zijn land, zijn land deed niets voor hem’. Het conflict als kunstenaar was echter niet maatschappelijk, maar speelde zich alleen af in het hoofd van de kunstenaar.

Terug naar: Biografie Alexander Ver Huell