Totaal zijn er tussen ca. 1500 en 1850 naar schatting twintig miljoen Afrikanen uit hun dorpen weggerukt, waarvan iets meer dan de helft uiteindelijk aankwam in de plantagekolonies en mijnbouwgebieden van Noord- en Zuid-Amerika en de Caribische eilanden. Gestimuleerd door de grote rijkdommen uit Europa haalden Afrikaanse handelaren aan de West- en Centraal Afrikaanse kusten mensen uit het achterland, om deze als slaven te verkopen aan Europese handelaren uit o.a. Engeland, Frankrijk en Nederland. De omstandigheden onderweg en op de plantages waren mensonterend.

Zo'n 600.000 Afrikanen werden op deze manier met Nederlandse schepen vervoerd. Zij kwamen merendeels terecht in Suriname en verder in andere (tijdelijke) Nederlandse koloniën zoals de Antillen, Guyana en Brazilië; voor het overige werden zij doorverkocht naar Noord- en vooral Zuid-Amerika. Niemand van hen keerde ooit naar Afrika terug. Ondanks voortdurend en veelvormig slavenverzet schafte de Nederlandse regering de slavernij pas in 1863 af. Dit was echter pas lang nadat in West-Europa vrijheid en gelijkheid algemeen geaccepteerde waarden waren geworden.