De Duitse daguerreotypist Adolph Schaefer had in Den Haag een fotografisch atelier. In 1844 kreeg hij van het Ministerie van Koloniën de opdracht om de Borobudur en andere kunstschatten op Java te fotograferen. Dit was de eerste keer dat het medium fotografie werd gebruikt om Nederlands archeologisch onderzoek te ondersteunen. In die periode was het nog gebruikelijk om professionele kunstenaars de tempelreliëfs en andere archeologische vondsten te laten natekenen.

Schaefer moest onder primitieve omstandigheden werken. Er was bijvoorbeeld geen geschikte ruimte om de platen te prepareren of om de foto's te ontwikkelen, wat toch al moeilijk was in het vochtige en warme klimaat. Daar kwam nog bij dat de gaanderijen op de Borobudur te smal waren om voldoende afstand tot de reliëfs te krijgen.

Het lukte Schaefer niet een compleet reliëf op één plaat vast te leggen. Hij leverde uiteindelijk achtenvijftig opnamen van de Borobudur. De archeoloog Van den Ham was echter niet tevreden over de bruikbaarheid van de daguerreotypieën voor wetenschappelijk onderzoek. Vanwege zijn negatieve advies aan de regering en door de hoge financiële eisen van Schaefer, werd het project niet voortgezet.

Deze daguerreotypieën van Schaefer zijn de eerste foto's van de oudheidkundige schatten op Java.

Uit: H.J. Moeshart, Adolph Schaefer and Borobudur, in Toward Independence, A Century of Indonesia Photographed, San Francisco 1991, p. 20-28
H.J. Moeshart, Adolph Schaefer, in Geschiedenis van de Nederlandse fotografie in monografieën en thema-artikelen, Antwerpen (Voetnoot) 1984-heden (in afleveringen)