Duizenden Nederlandse arbeiders vertrokken vrijwillig naar Duitsland om in Duitse fabrieken en bedrijven te gaan werken. Zij werden gelokt door de fraai uitgevoerde affiches met goed doorvoede, gebruinde mannen en schone werkplaatsen. Werken in Duitsland was geen vorm van landverraad, zo stelde de Duitse propaganda, maar diende juist de belangen van het Nederlandse volk.

In 1942 verdween de 'vrijwillige' tewerkstelling naar de achtergrond. Steeds minder Nederlandse arbeiders voelden zich geroepen te informeren naar vacatures in het Derde Rijk. De kleurige propaganda-affiches bleken niet in overeenstemming met de werkelijkheid.

Vanaf begin 1943 moesten alle Nederlandse mannen van 18 tot 35 jaar zich verplicht bij de arbeidsbureaus melden. Veel arbeidskrachten voor de Duitse oorlogseconomie leverde de maatregel niet op. Nederlandse ambtenaren zorgden voor een hoop vrijstellingen en opgeroepen arbeiders doken tijdig onder.
In het laatste oorlogsjaar namen de Duitsers hun toevlucht tot regelrechte terreurmethoden. Op grote schaal vonden razzia' s plaats en werden tienduizenden mannen naar Duitsland afgevoerd. Naar schatting werkten 600.000 Nederlandse mannen tijdens de oorlog korte of langere tijd in Duitsland.