Teleurgesteld in de liefde verliet Charles zijn geboortestad Sittard. Hij ging bij zijn oom in Leuven in de leer om zich in het handelsvak te bekwamen.
Later, in de zestiger jaren, vertoefde Charles in Frankrijk. De romanticus mengde zich in de dichterskring die bekend werd als de Parnassiens en mat zich hun klassiek-heidens wereldbeeld aan.

In 1872 keerde de dichter Charles terug naar Sittard. In 1879 overleed zijn vader en besloot hij samen met zijn broer Pascal zijn vaders zaak in huishoudelijke artikelen voort te zetten. In deze tijd zocht hij voor het eerst erkenning voor zijn poëzie. Hij stuurde gedichten naar concoursen in België en Frankrijk. Deze gedichten liet hij drukken met trotse vermelding van de behaalde prijzen. Sommigen beweren dat Charles met zijn gedichten en zijn behaalde prijzen de nog steeds ongehuwde Isabelle wilde imponeren.

Door Charles agnostisch gedrag was hij echter een randfiguur geworden in het roomse plattelandsstadje Sittard. Toch schreef juist een geestelijke juichende kritieken over zijn dichtwerk. Deze geestelijke was de jezuiet Godefridus Jonckbloet, letterkundige en leraar aan het Sittardse Aloysiuscollege. In zijn kritieken verfoeide de jezuiet wel de heidense levensbeschouwing in Charles werken. Waarschijnlijk is het ook deze pater geweest die Charles terugleidde naar de moederkerk. Op 20 juni 1890 stierf de dichter, voorzien van het sacrament der stervenden, op 58-jarige leeftijd.

Van thuis naar internaat | Zoektocht naar identiteit | Erkenning na de dood