1917-1992

Zoals de meeste fotografen van zijn generatie, was Ed van Wijk autodidact. Op 12-jarige leeftijd kreeg hij van zijn grootvader een box-camera en op zestienjarige leeftijd kocht hij een Rolleicord. Op school deed hij daarmee zijn eerste ervaring op met de candid-fotografie, door er ongemerkt mee in de klas te fotograferen. Ondanks de weinig rooskleurige toekomstperspectieven besloot hij van zijn hobby zijn beroep te maken en koos hij definitief voor de fotografie. Naast de Rolleicord kocht Ed van Wijk al snel een Leica kleinbeeldcamera.

Hoewel Van Wijk zich later nagenoeg geheel op de zwart-wit fotografie zou richten, hield hij zich aanvankelijk intensief met de kleurenfotografie bezig. Zijn vroege ervaringen met de kleurenfotografie leidden tot zijn eerste grote officiële opdracht: de fameuze zestiende eeuwse glas-in-loodramen van de gebroeders Crabeth in de Sint Janskerk in Gouda werden door hem gedocumenteerd in verband met de oorlogsdreiging.

De fotografische praktijk van Ed van Wijk bestond aanvankelijk vooral uit portretten en huwelijksfoto’s. Hij fotografeerde tijdens de Tweede Wereldoorlog de verwoesting van Rotterdam en neergestorte Duitse vliegtuigen. Ook fotografeerde hij tijdens Dolle Dinsdag (5 september 1944) en in hetzelfde jaar de evacuatie van de Haagse wijk Marlot en Wassenaar, fietsenroof, het bombardement van het Bezuidenhout en uiteindelijk de bevrijding.

Na de oorlog maakt hij portretten en kinderfoto’s en reportages voor het Residentie Toneel. Zijn foto’s werden onder meer gepubliceerd in de tijdschriften Eva en Wij Vrouwen.

Een van de eerste fotoboeken waar zijn werk in werd gepubliceerd was Nederland - wonder uit water (1954) van uitgeverij W. van Hoeve, in navolging van de serie ‘De schoonheid van ons land’ van Uitgeverij Contact. Boeken die na deze uitgave volgden waren: ‘s-Gravenhage (1955), Amsterdam (1958), Rotterdam (1958), Leiden (1961), Madurodam (1963) en Friesland (1963).

Vanaf 1952 was Ed van Wijk kernlid van de Nederlandse Fotografen Kunstkring. In zijn foto’s is de invloed van de ‘subjectieve’ fotografie van Otto Steinert duidelijk aanwezig. Hij was in de jaren zestig kortstondig lid van de GKf.

De bekendheid die hij kreeg door zijn fotoboeken verwierf leidde tot een aanstelling als docent aan verschillende academies. In 1957 werd hij docent aan de Vrije Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag, in 1959 aan de Haagse School voor Fotografie en Fototechniek en in 1964 aan de Akademie voor Beeldende Kunsten in Arnhem.