In de eerste helft van 1951 komen ca. 4000 Molukse militairen met hun gezinnen naar Nederland. Het gaat vooral om militairen van het KNIL en marinepersoneel. Bij aankomst in Nederland staat de KNIL-ers een grote teleurstelling te wachten: ze worden ontslagen uit militaire dienst. Protesten en een rechtszaak tegen de Staat blijven uiteindelijk zonder resultaat.

Vanuit de tijdelijkheidsgedachte worden de 12.500 Molukkers ondergebracht in aparte woonoorden. Kloosters, landhuizen, werkkampen en Duitse kampen als Westerbork (Schattenberg) en Vught (Lunetten) worden in gebruik genomen als 'Ambonees woonoord'. Vanaf eind 1952 wordt het Commissariaat Ambonezenzorg (CAZ) het 'gezicht' van de Nederlandse regering. Het CAZ regelt alles, van het eten tot aan de schoolkeuze.