Vormen van vrouwenverzet dateren van veel vroeger, maar pas in de 19e eeuw worden de contouren van een feministische politieke stroming zichtbaar. Vanaf het midden van de 19e eeuw gingen vrouwen actie voeren en zich organiseren op basis van hun sekse. Aanvankelijk ging het vooral om uitbreiding van opleidingsmogelijkheden. De acties van de vrouwenbeweging leidden tot de oprichting van de eerste onderwijzeressenopleiding en toelating van de eerste vrouw tot het universitair onderwijs.

Tegen het eind van de 19e eeuw werden steeds meer feministische verenigingen opgericht, die bredere arbeidsmogelijkheden voor vrouwen voorop stelden. De vrouwenbeweging hechtte daarnaast veel belang aan de strijd tegen de dubbele seksuele moraal, die stelde dat vrouwen kuis moesten zijn terwijl mannen seksueel actief mochten zijn.

Na 1890 ontbrandde de belangrijke strijd om het vrouwenkiesrecht. Vrouwen zouden volgens de toen heersende opvattingen niet mogen stemmen vanwege hun zwakke en emotionele gestel. In Nederland was Aletta Jacobs de eerste die zich actief inzette voor vrouwenkiesrecht. Er werden tal van acties gevoerd. In 1917 had de vrouwenbeweging haar eerste succes geboekt: het passief kiesrecht. Dit betekende dat vrouwen zich verkiesbaar konden stellen. Hierdoor konden zij niet direct hun stem uitoefenen maar alleen indirect: ze moesten namelijk verkozen worden. In 1919 kregen vrouwen in Nederland ook actief kiesrecht: het recht om een stem uit te brengen tijdens verkiezingen.