De tweede feministische golf, die ruwweg van 1965 tot 1985 duurde, was een nieuwe fase in de vrouwenbeweging. Deze kwam voort uit een gevoel van onbehagen bij veel vrouwen over hun positie in de maatschappij. In haar bekende artikel 'Het onbehagen bij de vrouw' stelde Joke Kool-Smit dat mannen en vrouwen wel formeel gelijk waren, maar dat vrouwen in de praktijk nog steeds geacht werden zich bezig te houden met het huishouden en de zorg voor kinderen. Joke Smit legde er de nadruk op dat mannen en vrouwen pas echt gelijk zouden zijn als mannen meer zouden zorgen en vrouwen meer zouden werken.

Eind 1968 richtte Joke Smit samen met Hedy d'Ancona en andere geestverwanten de actiegroep Man Vrouw Maatschappij op. MVM streed voor betere opleidingskansen, kinderopvang en vrije abortus. Eind 1969 kwam er nog een actiegroep bij: Dolle Mina. Dolle Mina is vooral bekend door ludieke acties als 'Baas in eigen buik', voor het zelfbeschikkingsrecht over het eigen lichaam en het recht op vrije abortus. In 1981 kwam een wet tot stand waarin de mogelijkheid tot abortus vastgelegd was. De vrouwenbeweging was niet onverdeeld gelukkig met deze wet, die betuttelend werd gevonden.

Een belangrijk aspect van de tweede feministische golf is dat feministen zich op programma's en de inhoud van het hoger onderwijs richtten en vrouwenstudies vorm begonnen te geven. Via scholings- en vormingswerk wisten feministen grote groepen vrouwen te bereiken.

Het in werking treden van de Wet Gelijke Behandeling in 1992 heeft op papier de feministische strijd geklaard. Toch zijn feministen nog altijd actief. Er wordt wel gesproken over een derde feministische golf, maar er zijn ook mensen die menen dat de emancipatie is voltooid. De laatste tijd is er veel discussie over de relatie tussen religie en feminisme, met name naar aanleiding van de positie van islamitische vrouwen in Nederland.