De Engelse koloniën in Noord-Amerika maakten in de 18e eeuw een snelle ontwikkeling door. Een nimmer aflatende stroom Europese immigranten zorgde voor economische groei en een splijtende politieke en culturele kloof met het moederland. De Britse opvatting dat de koloniën uitsluitend dienden om het moederland van grondstoffen te voorzien en om belastingen te betalen, stuitte op steeds meer verzet van de kolonisten. Dat verzet leidde echter tot grotere onderdrukking door de Britse kroon. Na een serie incidenten kwam het in 1775 tot een vuurgevecht tussen gewapende kolonisten en het Britse leger. De schoten die bij Concord en Lexington werden afgevuurd 'klonken door de hele wereld'. Ze kondigden de Amerikaanse onafhankelijkheid  aan die op 4 juli 1776 door een aantal vooraanstaande kolonisten (the Founding Fathers) werd uitgeroepen. Er volgden nog zes jaren oorlog voordat de Britten de strijd opgaven.

Lees meer over de betrekkingen tussen Nederland en Amerika in deze periode

Om een aantal redenen probeerde de Nederlandse Staten Generaal neutraal te blijven in het conflict tussen de opstandige Amerikaanse koloniën en Groot-Brittannië. Oorlog met Groot-Brittannië moest worden vermeden omdat de Britse vloot sterker was dan die van de Republiek. Ook Nederlandse kooplieden hadden er alle belang bij dat een conflict met de Britten kon worden vermeden. Zolang Nederland neutraal bleef konden Nederlandse kooplieden op grote schaal goederen leveren aan de Amerikaanse opstandelingen. Nederlands kruit, wapens en andere goederen werden veelal via het eiland St.Eustatius verscheept naar de opstandige provincies. De stadhouder Willem de Vijfde was door familiebanden verbonden met het Britse koningshuis en stond daardoor aan de kant van de Britten. Dat gold echter niet voor groepen burgers die zich Patriotten noemden en die een einde wilden maken aan de stadhouderlijke macht. Zij zagen in de gebeurtenissen in Amerika een lichtend voorbeeld.